Het leven duwen.

Vanochtend, voor dag en dauw, kwam mijn tram, tram 12, met een vertraging van drie minuten. 

Een vertraging die andere vertragingen oproepen. Toen ik bij Den Haag Holland Spoor op het juiste spoor stond, zag ik hoe de trein, langzaam maar zeker, zonder mij in zijn ingewanden, naar het zuiden vertrok. De volgende trein was vijftig minuten later. 

Ik was niet de enige die de trein miste.
Ik zag hoe anderen, jammerend en stampend, een plek aan hun stress probeerden te geven.
Ik zag hoe anderen naar perrons kwamen aanrennen. Alsof ze op de vlucht waren voor een ramp, alsof 

ze oorlog gingen voeren. Met stalen gezichten, als overtuigd soldaten.

Ja, het leven is een oorlog. Elke dag is vechten om die oorlog te winnen. Die stalen gezichten, die valpartijen op de perrons, al die rechten op stress...dat zijn bewegingen die elke ochtend in alle landen bij alle volkeren voorkomen. In het Swahili noemen we dat: kusukuma maisha, het leven duwen.

Maar hoe duw je het leven als je in Sanaa in #Jemen bent? Hoe doe je dat als je inwoner bent van Aleppo in #Syrië? Hoe doe je dat als je in Beni in Congo woont? En als je op de Middellandse zee op weg bent naar nergens? Het leven duwen, hoe doe je dat? Heeft het leven wielen? Waar haal je de wielen vandaan? En wat als je leven kapotte wielen heeft? En... hoe duw je het leven zonder wielen? 

Ik zit nu op de juiste trein, met een grote vertraging het leven duwend, met veel medepassagiers die ook hun leven duwen. Ieder in zijn eigen richting. Ieder in stilte. Ieder op eigen manier. 

Fijne dag. Pas goed op jezelf. En wees voorzichtig met het duwen van je leven. En dat van de ander! Doei.