Sorry!

Sorry! 

Vandaag, een paar jaar geleden, om precies te zijn, op 16 februari 1992, was ik een strijder.
Een strijder van de democratie. De leider van de democratie was Etienne Tshisekedi, hij is een paar weken geleden in Brussel overleden.
Ik was de leerling van de democratie. Met mij, gingen velen, oud, jong, vrouw, man, de straat op om op een vriendelijke en vreedzame manier de democratie te vragen. 

Tegenover ons, was de luipaard, de koning van Kawele Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu Wazabanga. In plaats van de democratie in vrede te krijgen, kregen we wreedheid. Er werd geschoten van voren, van achteren, van boven...als de aarde er niet was, dan was er ook van onder geschoten.

Vandaag, een paar jaar geleden, op 16 februari 1992, verloor ik de strijd. Ik verloor vrienden. Ik verloor buren. Ik verloor dierbaren. Ik verloor de strijd. Ik vluchtte. Ik kwam naar Nederland. Ik werd een migrant. Ik werd een probleem. Een bedreiging voor de mens en voor de natuur. Een bedreiging voor het klimaat. Alle zonden van de wereld, dat ben ik. Dat de zorg niet goed is, dat ben ik. Dat de huizen in Groningen kapot gaan aan aardbeving, dat ben ik. Dat de politie overuren moet draaien, dat ben ik. Dat je dak lekt, dat ben ik. Dat je geen baan kunt krijgen, dat ben ik. Dat je naar de voedselbank moet gaan, dat ben ik. Ik ben het.
Ik zeg sorry. Sorry dat ik ben. Sorry dat ik hier kwam. Sorry. Ik zal tegen de 2 miljard Afrikanen die onderweg zijn naar Nederland om hier ons leven kapot te maken zeggen dat ze terug moeten gaan strijden in hun eigen landen. Dat ze hun Marine Le Pen, Gert Wilders, Donald Trump kunnen fabriceren, want dat is de mode. Dat is het voorbeeld van hoe het moet. Dat is het voorbeeld van dé beschaving. 

Sorry. Sorry dat ik je lastig heb moeten vallen. Sorry dat je dit leest. Sorry!